طرفداری | در هفته‌های اخیر پس از مرگ ناگهانی هوادار ملوان مصاحبه‌ها و گفته‌های مازیار زارع نشان می‌داد ابعاد انسانی فوتبال برای او اهمیت بیش‌تری یافته است. اگرچه رفت و آمد او و سعید دقیقی میان ملوان و شمس آذر بدون حاشیه نبود اما به نظر می‌رسد به خصوص در دوران مربیگری کاراکتر مازیار زارع میان فرهنگ انزلی‌چی ها جا افتاده است. شخصیتی که روشن است در سال‌های اخیر به رشد و توسعه شخصی خود پرداخته است.
مازیار به خوبی و درستی می‌داند راز پیروزی و پایداری، همبستگی است اما با ظرافت خاصی توانسته در‌مرز همبستگی و تظاهر گام بردارد.
در سال‌های اخیر مربیان زیادی پیش‌تر با تکیه بر موج‌سواری و سواستفاده از احساست اقوام یا طرفداران هر تیم و با ایجاد دشمن خیالی با استفاده از ترفندهای showman بودن به این موضوع پرداختند که با شکست‌های سنگین و رو شدن دستشان میان همان هواداران از چرخه خارج شدند.
همبستگی و ایجاد احساسات متقابل میان تیم، بازیکنان، هواداران، مدیریت و حتی اهالی شهر بسیار بسیار مهم است. یک سرمربی باید بتواند مانند یک مدیر عمل کند و مانند یک روانشناس ببیند.
مازیار زارع علاوه بر نکات تاکتیکی بر مدیریت احساسات شخصی بازیکنان و حواشی اطراف تیم تسلط خوبی پیدا کرده است.
اگر او بتواند در این مهم ثبات مناسبی داشته باشد و مثل این روزها بماند و به مازیاری که در دوران بازی کردنش دچار خشم‌های ناگهانی می‌شد برنگردد؛ شاهد مربی مدرنی در فوتبال ایران خواهیم بود.